بنیاد بین المللی غدیر

هدیه به چادر اولی ها

به همت معاونت امور بانوان نمایندگی بنیاد غدیر استان البرز و جمعی از خواهران گرامی، ۳۳چادر مشکی بین چادر اولی ها پخش شد.

لازم به ذکر است روزهای دوشنبه هر هفته در بنیاد غدیر، فقط بانوان محترم فعالیت دارند.

☎شماره تماس با بنیاد جهت مشارک در امور خیریه:

026۳۲۲۰۳۲۳

09382441879

سه شنبه ۲۱ آبان ۹۸

محفل انس با نهج البلاغه

اگر مسجد در البرز شما هم محفل نهج‌البلاغه داره با ما تماس(۰۹۳۸۲۴۴۱۸۷۹) بگیرید و یا گزارش خود را ارسال کنید به آیدی ما در ایتا👇

@hajfathi

شنبه ۱۸ آبان ۹۸

تسلیت وفات دبیر بنیاد غدیر خراسان رضوی

▪️انا لله و انا الیه راجعون▪️

⚫️با نهایت تاسف و تاثر، رحلت جانسوز خادم المهدی، حجت الاسلام والمسلمین رضاعلی عزیزی دبیر فقید بنیادبین المللی غدیردراستان خراسان رضوی و معاون سابق آستان قدس رضوی را به خانواده محترم ایشان و جامعه روحانیت و همکارن مجموعه بنیاد بین المللی غدیر تسلیت و تعزیت عرض می کنیم و برای آن مرحوم علو درجات خواهانیم.

غفر الله له،عاش سعیدا و مات سعیدا

محمد علی فتحی

دبیر نمایندگی بنیاد غدیر استان البرز

پنجشنبه ۱۶ آبان ۹۸

سیره اخلاقی و فردی امام عسکری علیه السلام

اشاره

ابومحمد علیه السلام عابدترین مردم بود و در برخوردهای اجتماعی، با دوست و دشمن با اخلاق پسندیده برخورد می کرد. وی این خصایل نفسانی را از جدش پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله به ارث برده بود. در فصل دوم به برخی ویژگی های اخلاقی و فردی ایشان که او را از مردم زمان خویش ممتاز ساخته بود، اشاره می شود.

عبادت و نماز

امام عسکری علیه السلام عابدترین شخص عصر خود بود. بیشتر از همگان فرمانبردار دستورات خداوند بود و شب هایش را به نماز و تلاوت قرآن و عبادت خدا می گذراند.

«محمد شاکری» می گوید: امام علیه السلام در محراب عبادت می نشست و سجده می کرد. من می خوابیدم و بیدار می شدم، او هنوز در حال سجده بود[1].

هیبت و شکوه

امام عسکری علیه السلام اخلاقی نیکو و پسندیده و هیبت و شکوه خاصّی داشت. «احمد بن عبیدالله بن خاقان»، وزیر دربار معتمد عباسی، که از دشمنان سرسخت علویان بود و در بدنام کردن آنان می کوشید در این باره می گوید:

در سرّمن رأی _ سامراء _ هیچ کس از علویان را همچون حسن بن علی بن محمد بن الرضا علیه السلام نه دیدم و نه شناختم. در وقار و سکوت و عفاف و بزرگواری و کرم میان خاندانش و نیز نزد سلطان و تمامی بنی هاشم همتایی چون او ندیدم. بنی هاشم او را بر سال خوردگان و توانگران خویش مقدم می دارند. درباره او از کسی از بنی هاشم و فرماندهان و دبیران و داوران و فقیهان و دیگر مردمان تحقیق نکردم جز آنکه او را در نزد آنان، در غایت شکوه و ابهّت و جایگاهی والا و گفتاری نکو یافتم و دیدم که وی را بر خاندان و مشایخش و دیگران مقدّم می شمارند و دوست و دشمن از او تمجید می کنند[2].

سخاوت و بخشش

نگاه خاندان رسالت به مسائل مادی و زندگی دنیایی به گونه ای بود که بتوانند با خشنودی پروردگار، مشکلات مردم را حل کنند. بنابراین در موارد رضایت پروردگار از مصرف دارایی و ثروت خود دریغ نمی کردند. برای نمونه دو مورد از بذل و بخشش های امام عسکری علیه السلام را یادآور می شویم:

1. شخصی به نام «محمد بن علی عباسی» می گوید: در سر راه عبور امام عسکری علیه السلام به او عرض حاجت کردم. همین که امام از وضع زندگی من آگاهی یافت، به پیشکار مخصوص خود فرمود: هر چه داری به او بده! او صد دینار طلا با خود همراه داشت که به من بخشید[3].

2. «ابویوسف» _ شاعر متوکل عباسی _ روایت کرده است: پسری برایم زاده شد در حالی که تنگ دست بودم. به عده ای یادداشت نوشتم و از آنان کمک خواستم. با ناامیدی بازگشتم. بر گرد خانه امام حسن عسکری علیه السلام یک دور چرخ زدم و به سوی در رفتم که ناگهان ابوحمزه که کیسه ای سیاه در دست داشت، بیرون آمد. درون کیسه چهارصد درهم بود. او گفت:

سرورم می گوید: این مبلغ را برای نوزادت خرج کن که خداوند در او برای تو برکت قرار دهد[4].

زهد و پارسایی

کامل بن ابراهیم می گوید: به منظور پرسش سؤالی خدمت امام عسکری علیه السلام رفتم. همین که به حضور ایشان مشرف شدم، دیدم آن بزرگوار لباس های سفید و بسیار عالی پوشیده است. با خود گفتم: این آقا که ولیّ و حجت خداست، لباس های بسیار نیکو می پوشد، آن گاه به ما دستور می دهد تا با برادران دینی خود مواسات و از پوشیدن این گونه لباس ها خودداری کنیم؟!

ناگاه دیدم آن برگزیده خدا با تبسّم آستین ها را بالا زد و ساق دست خود را برهنه کرد. وقتی نگریستم، دیدم وی لباس بسیار خشن و زبری زیر لباس های خود پوشیده است. آن گاه فرمودند: به خدا سوگند! این لباس زبر و خشن را برای خدا و این لباس نیکو را برای شما پوشیده ام[5].

[1] - دلائل الامامه، ص 227.

[2] - هدایت گران راه نور، ج 2، ص 336.

[3] - زندگانی امام حسن عسکری علیه السلام، ص 21.

[4] - هدایت گران راه نور، ج 2، ص 343.

[5] - ستارگان درخشان، ج 13.

سه شنبه ۱۴ آبان ۹۸

نشست مشترک مسئولین بنیاد غدیر استان البرز و نمایندگان معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری کرج

✅ جلسه مشترک مسئولین بنیاد غدیر استان البرز و نمایندگان معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری کرج در ۱۱ آبان ۹۸ برگزار شد.

در این جلسه دبیر بنیاد غدیر استان البرز، با تاکید بر اهمیت برگزاری مراسم میلاد نبی مکرم صلی الله علیه و آله و ا مام جعفر صادق علیه السلام و تاکید بر شناساندن این دو بزرگوار به جامعه ایمانی، بر ضرورت معرفی نهج البلاغه به عنوان کتاب انسان ساز در هفته کتاب و کتابخوانی اشاره کرد و با توجه به نامگذاری روز یکشنبه به نام حضرت زهرا سلام الله علیها و امیرالمومنین علیه السلام، از طراحی طرح یکشنبه های علوی و فاطمی خبر داد و از شروع به کار طرح نهج البلاغه خوانی در روزهای آینده در مساجد منتخب، ادارات، مدارس و مراکز آموزشی و ... خبر داد.

در این جلسه ، حاضرین به تبادل نظر در خصوص محور مباحث جلسه پرداختند.

دوشنبه ۱۳ آبان ۹۸

💠اهمیت قرآن و نهج البلاغه از دیدگاه امام خامنه ای مد ظله

این کتاب وقتى در کنار قرآن قرار بگیرد، یقینا تالى قرآن است. یعنى ما دیگر کتابى نداریم که داراى این حد از اعتبار و جامعیت و قدمت باشد.

لذا احیاى نهج البلاغه وظیفه ما شیعیان تنها نیست، وظیفه همه مسلمانهاست، یعنى هر کس على بن ابیطالب « علیه السلام » را قبول دارد، و مسلمان است چون در اسلام کسى نیست که این بزرگوار را قبول نداشته باشد همه مسلمانها به عنوان احیاى یک میراث بى نظیر اسلامى باید نهج البلاغه را زنده کنند.

و این احیا نه فقط به معناى کثرت چاپ، که خوب زیاد هم چاپ شده، بلکه به معناى کار کردن و تحقیق کردن در زمینه آن است، همچنانکه در زمینه قرآن کریم کار شده، تفسیرهاى زیادى نوشته شده، در علوم قرآنى کار شده، درباره نهج البلاغه هم باید این کارها انجام گیرد.

همان طور که قرآن خوانده مى شود نهج البلاغه هم باید خوانده شود. چون تالى قرآن است، دنباله قرآن است.

همان طور که مسلمانها خودشان را موظف مى دانند با قرآن انس پیدا کنند و ندانستن قرآن را براى خود نقص مى شمارند، ندانستن نهج البلاغه هم باید نقص به حساب بیابد .

-----+++++-----

📚بازگشت به نهج البلاغه - صفحه۴۳

دوشنبه ۱۳ آبان ۹۸

جان نثاری امیر المؤمنین علیه السلام در لیلة المبیت

یکی از آیاتی که در شأن امیر المؤمنین علیه السلام نازل شده، آیه 207 سوره مبارکه بقره است:

وَ مِنَ النَّاسِ مَن یشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ.

و از میان مردم کسی است که جان خود را برای طلب خشنودی خدا می‌فروشد، و خدا نسبت به [این] بندگان مهربان است.

شروع ماجرا

ماجرا از این قرار است که جمعی از قریش در دار الندوه جمع شدند تا درباره نوع برخورد با پیامبرصلی الله علیه وآله تصمیم بگیرند. در نهایت طبق خواسته ابوجهل، تصمیم گرفته شد از هر قبیله جوانی دلیر انتخاب شود و شبانه بر پیامبر صلی الله علیه وآله حمله کنند و دسته‌جمعی او را در خانه‌اش بکشند؛ زیرا در این صورت، خون او در میان همه قبایل پراکنده می‌شد و بنی‌هاشم که خاندان و خونخواهان پیامبر بودند، نمی‌توانستند با همه طوایف قریش بجنگند و ناچار مجبور می‌شدند به گرفتن دیه رضایت دهند^{^[1]}.

ابن‌اثیر در کتاب الکامل فی التاریخ گفته است، شیطان به شکل پیرمردی در این جلسه حاضر شد و مشرکان را راهنمایی کرد.^{^[2]}

به دنبال تصمیم قریش بر قتل پیامبر صلی الله علیه وآله، جبرئیل بر پیامبر صلی الله علیه وآله نازل شد و او را از نقشه مشرکان آگاه ساخت و دستور خداوند برای هجرت را ابلاغ کرد.

در آیه ۳۰ سوره انفال آمده است:

وَ إِذْ یَمْکُرُ بِکَ الَّذینَ کَفَرُوا لِیُثْبِتُوکَ أَوْ یَقْتُلُوکَ أَوْ یُخْرِجُوکَ وَ یَمْکُرُونَ وَ یَمْکُرُ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَیْرُ الْماکِرینَ.

و [یاد کن‌] هنگامى را که کافران درباره تو نیرنگ مى‌کردند تا تو را به بند کشند یا بکشند یا [از مکه‌] بیرون کنند، و نیرنگ مى‌زدند، و خدا تدبیر مى‌کرد، و خدا بهترین تدبیرکنندگان است.

بنابراین پیامبر صلی الله علیه وآله تصمیم گرفت قبل از آمدن مشرکان، خانه خود را به طرف یثرب ترک کند.^{^[3]}

در شب اول ماه ربیع الاول پیامبر صلی الله علیه وآله برای آنکه مشرکان از هجرت او آگاه نشوند، به علی علیه السلام فرمود:

«مشرکان می‌خواهند امشب مرا به قتل برسانند، آیا تو در بستر من می‌خوابی تا من به غار ثور بروم؟» امام علی علیه السلام گفت: «در این صورت شما سالم می‌مانید؟» پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود: «آری.» علی علیه السلام تبسمی کرد و سجدۀ شکر به جای آورد، وقتی که سر از سجده برداشت عرض کرد: «آنچه را که مأمور شده‌ای انجام ده که چشم، گوش و قلبم فدای تو باد...[4]» سپس پیامبر صلی الله علیه وآله، علی علیه السلام را در آغوش گرفت و هر دو گریه کردند و از هم جدا شدند.^{^[5]}

وقتی علی علیه السلام در بستر پیامبر صلی الله علیه وآله خوابیده بود، جبرئیل در بالای سر او و میکائیل پایین پای او آمدند و جبرئیل گفت: «خوشا به حال کسانی چون تو‌ ای فرزند ابو طالب! که خدا در برابر فرشتگان به تو مباهات می‌کند.^{^[6]}»

مشرکان از ابتدای شب، خانه پیامبر صلی الله علیه وآله را محاصره کردند و قرار بود حمله در نیمه شب صورت گیرد، اما ابولهب گفت: در این وقت، زنان و فرزندان در داخل خانه هستند و بعدها عرب درباره ما می‌گویند حرمت فرزندان عموی خویش را شکستند^{^[7]}.

علی علیه السلام درهای خانه را بست و پرده‌ها را کشید، آنان با سنگ به علی علیه السلام که در بستر خوابیده بود زدند تا مطمئن شوند کسی در بستر خوابیده است و شک نداشتند که وی رسول خداست^{^[8]}. صبح که با شمشیرهای برهنه به خانه هجوم بردند، وقتی علی علیه السلام را در بستر رسول خدا صلی الله علیه وآله مشاهده کردند، گفتند: محمد کجاست؟ علی علیه السلام فرمود: «مگر او را به من سپرده بودید که از من می‌خواهید؟ کاری کردید که او ناچار شد خانه را ترک کند».

در این هنگام به سوی علی علیه السلام یورش بردند و او را آزردند و سپس از خانه بیرون کشیده، کتک زدند. ساعتی هم در مسجدالحرام زندانی کرده، سپس آزادش کردند^{^[9]}. آنها در جهت مدینه به تعقیب پیامبر صلی الله علیه وآله پرداختند در حالی‌که غار ثور در سمت دیگر قرار داشت^{^[10]}.

در نقل دیگری آمده است که علی علیه السلام وقتی آنان را مشاهده کرد که شمشیرهایشان را کشیده‌اند و به سوی وی می‌آیند، با ترفندی شمشیر خالد بن ولید را که در پیشاپیش همه بود، گرفت و آنان را از خود دور کرد. آنها گفتند: ما با تو کاری نداریم، ولی بگو که محمد صلی الله علیه وآله کجاست؟ فرمود: من اطلاعی از وی ندارم. پس قریشیان به جست و جوی رسول الله صلّی اللّه علیه و آله پرداختند^{^[11]}.

نزول آیه در شأن علی علیه السلام

علمای شیعه ^{^[12]}و گروهی از علمای اهل سنت^{^[13]} معتقدند آیه اشتراء (آیه ۲۰۷ سوره بقره) در شأن علیعلیه السلام در ماجرای لیلة المبیت نازل شده است.

[1] - طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ص۱۴۵.

[2] - ابن اثیر، الکامل، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۶۹۴.

[3] - حلبی، السیرة الحلبیة،‌ دار المعرفة، ج۲، ص۳۲.

[4] - مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۹، ص۶۰.

[5] - طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۴۶۶.

[6] - طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۴۶۹.

[7] - حلبی، السیرة الحلبیة،‌ دار المعرفة، ج۲، ص۳۲.

[8] - طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۴۶۶-۴۶۷.

[9] - مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۹، ص۹۲.

[10] - مفید، الارشاد، مؤسسه اعلمی، ص۳۰.

[11] - طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۴۶۷.

[12] - طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۹۹-۱۰۰.

[13] - حاکم نیشابوری،المستدرک علی الصحیحین، دار الکتب العلمیة، ج۳، ص۵؛

چهارشنبه ۸ آبان ۹۸

مهمترین پیام غدیر

مقام معظم رهبری مد ظله:

اصل مسأله‌ى نصب حاکم، مسأله‌ى مهمى است که پیام غدیر است. چرا باید این پیام روشن را که پیغمبر اکرم - مؤسّس اسلام - به همه‌ى مسلمین داده است، العیاذُ باللَّه نادیده گرفت؟ آن‌جا که مى‌گوید: «مسلمانان! دین را از اساس زندگى و از امر حکومت که پایه‌ى زندگى فردى و اجتماعى است، جدا نکنید. دین را به گوشه‌ى خلوتِ خانه‌ها و ذهن و مسائل روحى منحصر نکنید. دین را به انزوا نیندازید.» اساس زندگى بشر، که بر پایه‌ى حکومت است، امرى است متوجه دین؛ مسؤولیتى است بر دوش دین و دین باید این کار را انجام دهد. هیچ کس هم آن روز این معنا به ذهنش نیامد که «مگر مردم صغیرند که ولى مى‌خواهند؟!» سفسطه‌ى عوامانه‌اى که بعضى افراد با ظواهر علمى و استدلالى مطرح مى‌کنند. سرپرستى، همه جا به معناى «سرپرستى آدم قاصر» نیست. آموزگارى و معلّمى، همه جا به معنى معلّمىِ کلاس اوّل دبستان نیست که ما اگر به یک استاد دانشگاه گفتیم «معلّم»، بگوییم «اهانت شد؛ چون به معلّم کلاس اوّل هم معلم مى‌گویند»! معلمى در هر جا، به اقتضاى خودِ آن‌جاست. معلّم دانشگاه، معنا و اقتضایى دارد. معلّم کلاس اوّل، یک اقتضا دارد. سرپرستى محجور و صغیر، معنایى و اقتضایى دارد. سرپرستى امت اسلامى، سرپرستى جنگ، سرپرستى صلح و سرپرستى سیاست هم، معناى دیگر و اقتضاى دیگرى دارد. اینها با هم قابل خَلط نیستند. این، پیام غدیر است[1].

[1] - بیانات مقام معظم رهبرى در دیدار کارگزاران نظام، به مناسبت «عید غدیر»،۱۸ /اردیبهشت/ ۱۳۷۵